ตอนที่ 1: เปิดเทอม…ที่ไม่มีเธอ

เสียงกริ่งโรงเรียนดังกังวานไปทั่วบริเวณเวลา 07:30 น.
ไอซ์ยืนอยู่ตรงหน้าประตูรั้วโรงเรียนเก่าแก่แห่งหนึ่งในเขตเมือง เป็นวันแรกของเทอม ม.6 เทอมสุดท้ายในชีวิตมัธยม เธอยิ้มบาง ๆ ให้กับลมเช้าที่พัดผ่านใบหน้าและบรรยากาศที่คุ้นเคย

“มีนาจะมายังนะ…”
เธอพึมพำเบา ๆ

มีนา…เพื่อนสนิทที่สุดของเธอ หญิงสาวที่รู้จักกันมาตั้งแต่ ป.1 คนที่นั่งข้างกันทุกปี ร้องไห้ด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน และฝันว่าจะเรียนมหาลัยด้วยกัน

แต่วันนี้…มีนาไม่มา

ไอซ์เดินเข้าห้องเรียน 6/3 พร้อมกับเพื่อนร่วมรุ่นอีกหลายคน หลายคนส่งยิ้มให้เธอ หลายคนมองผ่านอย่างไม่รู้จัก บรรยากาศคุ้นเคยปนความแปลกแยก

“แปลกแฮะ…เธอน่าจะถึงแล้วนี่นา”
เธอมองไปยังเก้าอี้ตัวริมหน้าต่างด้านหลังห้อง ตำแหน่งประจำของมีนา

ว่างเปล่า…

✎ ชื่อที่หายไป

“ครูจะแจ้งรายชื่อห้องเรียนให้นักเรียนตรวจสอบนะคะ…”

เมื่อครูประจำชั้นประกาศรายชื่อนักเรียนในห้อง ไอซ์เงยหน้าฟังด้วยความตั้งใจ

“ไอรินทร์ รัตนโชติ”
“ไพศาล ชื่นบุญ”
“พรรณวดี ทองจันทร์”

เธอฟังไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง…ครบ 38 คน

“ครูคะ” ไอซ์ยกมือ
“มีนาล่ะคะ? มีนา ชัยวิเศษ เพื่อนหนู…ชื่อเธอหายไปค่ะ”

ครูนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะเปิดเอกสารอีกครั้ง

“ไม่มีชื่อนั้นนะคะหนู เธออาจจะย้ายโรงเรียนไปแล้วก็ได้”

ไอซ์อึ้ง

ไม่ใช่สิ…เมื่อวานยังแชทกันอยู่เลย
มีนาบอกว่า “เจอกันวันพรุ่งนี้นะ” ด้วยซ้ำ…

🕯 ความทรงจำที่ไม่มีใครจำ

ตอนพักเที่ยง ไอซ์เดินไปยังโรงอาหาร เธอเจอเพื่อนเก่าอีกหลายคน ทั้งเพื่อนกลุ่มเดียวกับมีนา เพื่อนที่เคยไปเข้าค่ายด้วยกัน

“พวกเธอจำมีนาได้มั้ย?”
ทุกคนทำหน้าแปลกใจ

“มีนาไหน?”
“ชื่อคุ้น ๆ นะ…แต่ไม่เคยเรียนด้วยกันนี่”
“หรือเธอจำผิดคน?”

หัวใจของไอซ์เริ่มเต้นแรงแบบไม่รู้สาเหตุ ราวกับสมองเริ่มปฏิเสธความเป็นจริง

แต่เธอจำได้หมด—ชื่อจริง ชื่อเล่น ชื่อพ่อแม่ วันเกิด ห้องเรียน…

แล้วทำไม…ไม่มีใครจำมีนาได้เลย?

🖼 รูปที่หายไป

ไอซ์กลับมาบ้านตอนเย็น เธอรีบเปิดแอปรูปภาพในมือถือเพื่อหาหลักฐานความจริง

เธอจำได้ว่าถ่ายรูปกับมีนาเมื่อวันปัจฉิมนิเทศ…พวกเธอยืนกอดกันตรงสนามหน้าโรงเรียน

แต่…ไม่มีรูปนั้นอยู่

ไอซ์ไถดูอัลบั้มจนสุด

ไม่มีแม้แต่แชทเก่าในไลน์ ชื่อ “มีนา” กลับไม่ปรากฏในช่องค้นหา

📓 จดหมายในล็อกเกอร์

วันต่อมา ขณะเปิดล็อกเกอร์
เธอพบซองจดหมายสีขาวไม่มีชื่อ ไม่มีที่มา

“ไอซ์…เธอยังจำฉันได้อยู่ใช่ไหม?”

มือของเธอสั่น
ดวงตาจ้องตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมืออันคุ้นเคย

เสียงในหัวเริ่มก้องซ้ำ ๆ
“เราสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…”

⏳ ปิดท้ายตอนที่ 1:

ความทรงจำคือสิ่งที่ไม่มีใครพรากไปได้…เว้นแต่คนที่เรารักมากที่สุดจะ ‘หายไป’ พร้อมมัน