ตอนที่ 2: รูปถ่ายที่ไม่มีคน

ไอซ์ใช้เวลาทั้งคืนอยู่กับความคิดสับสน เธอพลิกจดหมายนับสิบรอบ อ่านประโยคที่เขียนด้วยลายมือซ้ำไปมา

“ไอซ์…เธอยังจำฉันได้อยู่ใช่ไหม?”

มันคือลายมือของมีนาแน่นอน
ตัวหนังสือกลม ๆ ตวัดหางประหลาดเวลาเขียน สมัย ม.3 มีนาเคยเขียนกลอนในสมุดไอซ์แบบนี้เป๊ะ

แต่สิ่งที่ทำให้ไอซ์นอนไม่หลับ คือ — เธอไม่แน่ใจอีกแล้วว่าอะไรในหัวตัวเองคือความจริง และอะไรคือภาพลวง

📸 ความทรงจำในภาพ

วันรุ่งขึ้น
ไอซ์นำแฟลชไดรฟ์ที่เคยใช้เซฟภาพช่วงกิจกรรม ม.5 ไปเปิดในห้องคอมโรงเรียน

เธอจำได้ว่ามีนาอยู่ในภาพรวมหน้าเสาธง ภาพที่ทุกคนหันมายิ้ม
เธอจำได้ว่ามีนาใส่เสื้อนักเรียนตัวใหญ่กว่าปกติ เพราะแม่ซื้อผิดไซส์
เธอจำได้…แต่ภาพที่เปิดขึ้นมา กลับไม่มีเธอ

ไม่มีมีนาอยู่ในนั้น
ในช่องว่างที่ควรมีเธอ…กลับว่างเปล่า

🕯 เด็กหญิงผมเปีย

ระหว่างพักเที่ยง
ไอซ์เดินเลี่ยงออกไปยังอาคารเก่า หนึ่งในพื้นที่ห้ามเข้าเพราะมีข่าวลือเรื่อง “อุบัติเหตุ” ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นไม้เก่าเอี๊ยดอ๊าด
ไอซ์เดินไปยังห้องเรียนร้างห้องหนึ่ง

ที่มุมห้อง…มีเด็กผู้หญิงนั่งหันหลัง
ผมเปียยาวสองข้าง เสื้อกันหนาวคลุมบ่า แม้จะมองจากด้านหลัง แต่ไอซ์รู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด

“มีนา?”

เด็กคนนั้นลุกขึ้นทันที
แต่พอหันหน้ามา — มันไม่ใช่เธอ

“ใครคือมีนา?” เด็กคนนั้นถามเสียงเรียบ
“ที่นี่ไม่มีเด็กชื่อนั้นมาตั้งแต่ปี 2564 แล้ว…”

🧠 เสียงจากความทรงจำ

เมื่อไอซ์กลับมาถึงบ้าน
เธอนั่งหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง จุดไฟเทียนที่เคยได้รับจากมีนาในวันเกิด
เทียนก้อนเล็ก ๆ ที่ห่อด้วยผ้าลูกไม้สีซีด

ทันทีที่เปลวไฟลุกขึ้น…

เสียงหนึ่งแว่วมาในหัว

“ถ้าเธอจำเราไม่ได้…เราจะหายไปจริง ๆ แล้วนะ ไอซ์”

ไอซ์สะดุ้ง เธอรีบมองรอบตัว
ห้องยังเหมือนเดิม แต่บางอย่างในใจเริ่มสั่นคลอน

💬 แชทที่ไม่ควรมีอยู่

มือถือของไอซ์เด้งแจ้งเตือน
ไลน์: Meena ส่งข้อความถึงคุณ

“ขอโทษนะ…ที่เรากลับมาก่อน”

เธอกดเข้าไปดูอย่างรวดเร็ว
ไม่มีข้อความ ไม่มีแชท ไม่มีชื่อผู้ส่ง
เหมือนกับว่ามันไม่เคยมีอยู่

✨ ปิดท้ายตอนที่ 2:

“ความจริงอาจไม่ใช่สิ่งที่เราคิด แต่ความรู้สึก…ไม่เคยโกหก”
— และไอซ์ก็รู้สึกว่า เธอยังไม่ได้อยู่คนเดียว