ตอนที่ 1: เสียงแรกจากในป่า

“อย่าเดินออกนอกเส้นทางเด็ดขาด ไม่ว่าอะไรจะเรียก ไม่ว่าใครจะขอความช่วยเหลือ”

เสียงเตือนสุดท้ายจากเจ้าหน้าที่อุทยานดังก้องในหัวของ “อิฐ” เด็กหนุ่มวัย 18 ที่มากับกลุ่มเพื่อนอีก 5 คนในทริปเดินป่าช่วงหยุดยาว พวกเขาเลือก “ป่าเขาพะเนิน” ที่ขึ้นชื่อเรื่องความอุดมสมบูรณ์ และ…ตำนาน

“ไปถึงยอดภายในเย็นนี้แหละเว้ย แล้วลงพรุ่งนี้เช้า”
“กล้องพร้อม ถ้าโชคดีอาจเจอเสือ”
“อย่าบ่น กลับไปก็ไม่มีเรื่องไว้ลง IG แล้วนะมึง”

เสียงพูดคุยเฮฮาดังขึ้นเป็นระยะบนเส้นทางเดินป่า เส้นทางนั้นลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ต้นไม้เริ่มหนาทึบจนแทบไม่เห็นท้องฟ้า แสงอาทิตย์กลายเป็นเพียงเงาเล็ก ๆ ที่ลอดใบไม้เข้ามาเป็นลำ ทุกคนยังยิ้ม… ยกเว้นอิฐ

เขารู้สึกได้ถึงบางอย่าง — ความเงียบผิดปกติของป่า ไม่มีเสียงนก ไม่มีเสียงแมลง และที่แปลกกว่าคือ…
เสียงฝีเท้าที่ 7

เขาหยุดเดินทันที
เพื่อนทั้ง 5 คนก็หยุดตาม “เป็นไร?”
“เมื่อกี้มีคนเดินหลังสุดใช่ไหม?”
“กูเองไง”
“ไม่… หลังมึงอีก”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากใครบางคน… ไม่ใช่จากในกลุ่ม
แว่ว…เบา…แล้วเงียบไป

หลังพักกินข้าวกลางป่า พวกเขาพบว่า เข็มทิศหมุนวนผิดปกติ
จีพีเอสในมือถือ “เอ๋อ” ทั้งหมด
แม้แต่เจ้าป้ายไม้ที่เคยปักไว้ข้างทาง กลับหายไป
“เหมือนเดินอยู่ในวงกลมยังไงไม่รู้”

“เฮ้ยพวกมึง… มีคนเดินอยู่ทางซ้าย”
เสียงของ “มายด์” ดังขึ้นพร้อมชี้นิ้ว
ทุกคนหันไปมอง… ไม่มีใคร
แต่เสียงเท้ากลับวิ่งพรวดไปทางขวาแทน

คืนนั้น พวกเขากางเต็นท์กลางป่า ไม่มีสัญญาณ ไม่มีไฟ ไม่มีอะไรนอกจากไฟฉาย
อิฐยังไม่หลับ เขานั่งจ้องสมุดจดเล่มหนึ่ง ที่เขาเก็บได้จากโคนต้นไม้เมื่อเย็น
หน้าปกเขียนว่า…

“คนสุดท้ายที่รอดจากทางเดินนี้… กลับมาได้แต่ใจพัง”

หน้าแรกเป็นลายมือสั่นระริก เขียนแค่ 5 คำ…

“อย่าไว้ใจแสงไฟในป่า”

ในขณะเดียวกัน ด้านหลังของอิฐมีแสงจากไฟฉายดวงหนึ่งส่องเข้ามาจากหลังพุ่มไม้
แต่พวกเพื่อน… ทุกคนหลับอยู่ในเต็นท์