โรงเรียนเวทมนตร์สำหรับคนไร้พรสวรรค์

ลมหอบฝุ่นจากท้ายซอยพัดเข้าตา
เด็กหนุ่มวัย 15 ที่ชื่อ “เรย์ คราสต์” ยืนอยู่หน้าโรงรับจำนำเก่า ๆ
บนมือเขาคือกระดาษปลิวแผ่นหนึ่ง… ไม่มีผู้ส่ง ไม่มีตรา ไม่มีตราประทับ
แต่มันเขียนไว้เพียงประโยคเดียว:

“ถึงเด็กที่โลกไม่ต้องการ — ถ้ายังอยากมีที่ของตัวเอง ลองมาที่นี่สิ…”

แนบอยู่กับแผ่นกระดาษคือ ตั๋วรถไฟขบวนลับ
ปลายทางเขียนว่า “สถานีอาร์คเมเรีย” — สถานีที่ไม่มีอยู่ในแผนที่ใด ๆ

🧱 ชีวิตที่ไม่มีเวท ไม่มีพลัง…ไม่มีอะไรเลย

เรย์โตมากับคำว่า “ไร้ค่า”
ทุกปีเมื่อเด็กอายุครบ 10 ขวบ จะถูกตรวจ “พลังเวทในร่างกาย”
เด็กส่วนใหญ่มีพลังระดับ 20–100
แต่เรย์มีพลังเวท = ศูนย์

“ต่อให้พยายามแค่ไหน มันก็ไม่เกิดเวทอยู่ดีนั่นแหละ…ยอมรับซะเถอะ”

คือคำพูดที่ครูเวทมนตร์เคยพูดใส่หน้าเขา

“อยู่เงียบ ๆ ไป อย่าทำให้คนอื่นอับอายเพราะเพื่อนร่วมชั้นอย่างแก”

คือคำที่เพื่อนร่วมชั้นตะโกนกลางห้องเรียน

และวันนี้…เขาก็ไม่มีโรงเรียนไหนรับเข้าศึกษาต่อ
เพราะไม่มีโรงเรียนเวทมนตร์ที่ไหน รับ “คนไร้เวท”

🚂 ขบวนรถไฟที่ไม่มีใครมองเห็น

เรย์ไม่รู้หรอกว่าตั๋วนั้นคือของจริงหรือกลลวง
แต่สำหรับเขาแล้ว…ไม่มีอะไรให้เสีย

คืนนั้น เขานั่งรอที่สถานีร้างตามเวลาที่ระบุ
เวลาผ่านไปนานมาก…จนเขาเผลอหลับ
จนกระทั่ง…

“ขบวน 0A0 — ปลายทางอาร์คเมเรีย กำลังเข้าสู่ชานชาลา”

เสียงประกาศดังขึ้นในความฝัน…หรือไม่ใช่?
เขาลืมตาขึ้นและพบกับ “รถไฟสีดำไร้ลาย” ที่เคลื่อนผ่านสายตาผู้คนไปอย่างไร้ตัวตน
ประตูเปิดออก…โดยไม่มีคนขับ ไม่มีผู้โดยสาร
และมีเพียง “ที่นั่งเดียว” เท่านั้นที่มีไฟส่องลงมา

🏫 จุดเริ่มต้นของคนที่โลกไม่ต้องการ

เมื่อเรย์ขึ้นรถไฟ…โลกทั้งใบเหมือนสลาย
ขบวนพาเขาผ่านทุ่งเวท แสงวูบวาบ เมืองกลางฟ้า และป่าในเงามืด
จนกระทั่งเขามาหยุดที่หน้าประตูโรงเรียน…

“โรงเรียนเวทมนตร์อาร์คเมเรีย”

บนแผ่นหินจารึกด้านหน้า มีประโยคเดียวที่จุดประกายให้หัวใจเด็กชายเต้นแรงอีกครั้ง

“ที่นี่ เราไม่สอนคนเก่งให้เก่งกว่า แต่เราสอนคนธรรมดาให้ไม่ยอมแพ้”

จะเริ่มเรียนอะไร?
อาจารย์ที่ไม่มีชื่อ…คลาสที่ไม่มีนักเรียนคนอื่น
บททดสอบแรกคืออะไร?

🪄 จุดเริ่มต้นของพลังที่ไม่มีใครมองเห็น กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว