ตอนที่ 3: เสียงเดินกลางดึก กับชื่อที่ไม่ควรเรียก

หลังจากพบว่าเต็นท์ปริศนาได้หายไป พร้อมโน้ตที่เขียนว่า

“เมื่อคืนนายเห็นฉัน… คืนนี้ฉันจะเห็นนาย”
อิฐก็รู้ตัวทันทีว่า พวกเขาเริ่มถูกบางอย่างจับตามอง

เขาไม่กล้าบอกเพื่อนในกลุ่มตรง ๆ ว่าพบข้อความนั้น แต่เลือกที่จะเฝ้าระวังเงียบ ๆ
บรรยากาศในค่ายพักเริ่มแปลกขึ้น เพื่อนบางคนเริ่มพูดคนเดียวระหว่างเดินป่า บางคนฝันร้าย และบางคน… เริ่มพูดถึง “เสียงฝีเท้า”

คืนต่อมา อิฐนอนไม่หลับ เขานั่งพิงต้นไม้ ใกล้เต็นท์พร้อมถือไฟฉายไว้แน่น
เวลาประมาณตีสอง เขาได้ยิน “เสียงฝีเท้า” เดินวนรอบแคมป์…
ไม่ได้ย่ำแรง แต่ เบา และ เร็ว จนไม่ใช่เสียงสัตว์แน่ ๆ

“คงเป็นใครลุกมาเข้าห้องน้ำ”
เขาคิด แต่เมื่อเปิดไฟฉายไปทั่วบริเวณ ก็ไม่มีใครอยู่เลย
…ไม่มีแม้แต่ “รอยเท้า”

เขานั่งนิ่ง ๆ จนรู้สึกได้ว่าเสียงฝีเท้า หยุดลงตรงด้านหลังของเขา
ไม่กล้าหันหลังไป — แค่ยกไฟฉายก็รู้สึกเหมือนมือตัวเองหนักขึ้นกว่าเดิม

“อิฐ…”
เสียงกระซิบแหบแห้ง ดังขึ้นจากด้านหลัง
“…อิฐ เรียกชื่อฉันหน่อยสิ”

เขาขนลุกซู่
เสียงนี้ไม่ใช่เพื่อนในกลุ่ม — และที่สำคัญคือ ไม่มีใครในป่าควรรู้ชื่อเขา

เขากัดฟันแน่น ก้มหน้าพึมพำกับตัวเองว่า

“ห้ามเรียกกลับ… ห้ามตอบกลับ… ห้ามหันกลับ…”

เสียงเงียบไป 5 วินาที…
ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

“คนที่เคยมา… ก็ทำแบบนี้”

จากนั้นเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็เริ่มวิ่งวนรอบแคมป์ ราวกับกำลังล่า…
วิ่งเร็วขึ้น… แล้วหายไป

เช้าอิฐเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟัง

แต่ไม่มีใครเชื่อ ยกเว้น “ฟ้า” เด็กสาวในกลุ่มที่หน้าซีดและมีรอยขีดข่วนตรงต้นคอ
เธอเล่าว่าเมื่อคืน

“ฉันฝันเห็นเงาคนยืนข้างเต็นท์ แล้วมันถามชื่อฉัน… ฉันตอบไป… แล้วตื่นมาเจ็บตรงนี้เลย”

พวกเขาตัดสินใจจะ ลงจากป่าในเย็นวันนี้ โดยไม่รอถึงเช้า
แต่เมื่อเปิดแผนที่ออก — เส้นทางเดินกลับ หายไปจากแผนที่ในมือถือทุกเครื่อง

และในสมุดบันทึกที่อิฐพกไว้ มีลายมือเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งบรรทัด…

“ใครเรียกชื่อมัน — มันจะเรียกชื่อคนนั้นคืน”
“…และดึงเข้าป่าไปตลอดกาล”