ตอนที่ 4: ใต้หน้ากากความจริง
เสียงข้อความแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ทำให้รัตน์นรีหลุดออกจากภวังค์ เธอยังนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม ในชุดเดรสที่รีบเปลี่ยนเมื่อเช้า ข้อความจากเบอร์ที่ถูกบันทึกไว้ว่า “T.” ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ:
T.: “เจอกัน 6 โมงเย็น งานเลี้ยงที่โรงแรม Aster ชั้น 42 —อย่าสาย”
เธออ่านทวนสามรอบ
ไม่มีคำทักทาย ไม่มีอีโมจิ ไม่มีความหวานใด ๆ เหมือนโน้ตเมื่อคืน
มีเพียง “เขา” ที่เปลี่ยนกลับมาเป็นผู้ชายเย็นชาอีกครั้ง…หรือเขาเป็นแบบนั้นตั้งแต่แรก?
รัตน์นรีถอนหายใจ ก่อนลุกไปแต่งตัวตามโจทย์ “แฟนของธนาต์” ที่คนทั้งงานจะต้องเชื่อสนิทใจ
โรงแรม Aster บนชั้นสูงสุดที่มองเห็นวิวกรุงเทพยามเย็น ธนาต์ยืนรออยู่ก่อนแล้ว สูทสีดำหรูเข้ากับทรงผมที่เซ็ตเรียบเฉียบขาด เขามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เมื่อเธอก้าวลงจากลิฟต์
“มาช้านาทีเดียว” เธอเอ่ยเบา ๆ
เขายักไหล่ “แค่จะดูว่าเธอจะทำตัวเหมือน ‘แฟน’ จริงไหม” น้ำเสียงแฝงความหยอก…แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มด้วย
รัตน์นรีพ่นลมหายใจ ก่อนยิ้มบาง ๆ พลางเอื้อมจับแขนเขาแบบเนียน ๆ เหมือนคู่รักทั่วไป “งั้นก็จับให้แน่นล่ะ อย่าให้ภาพหลุด”
ภายในงานเลี้ยงเต็มไปด้วยแขกในวงการธุรกิจ สื่อ และผู้บริหารระดับสูง รัตน์นรีรู้ดีว่านี่ไม่ใช่แค่เกมรัก แต่มันคือโลกของผลประโยชน์…ที่เธอเริ่มถูกโยนเข้าไปโดยไม่ทันตั้งตัว
“ธนาต์ คุณมากับใครหรือ?” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น — ลูกสาวประธานกลุ่มบริษัทคู่แข่ง ผู้มีท่าทางสนิทสนมกับเขาเกินกว่าเพื่อนร่วมธุรกิจ
“แฟนครับ” ธนาต์ตอบเรียบ ๆ แล้วโอบเอวรัตน์นรีเข้าหา เธอแทบกลั้นหายใจตอนที่เขากดจูบเบา ๆ บนขมับเธอต่อหน้าทุกคน
“ว้าว…เซอร์ไพรส์จริง ๆ นะคะ” หญิงสาวคนนั้นปรายตามองเธออย่างไม่ไว้ใจ “ขอให้รักกันนาน ๆ นะคะ…เท่าที่โลกธุรกิจจะอนุญาต”
เมื่อเธอเดินจากไป ธนาต์ยังไม่ปล่อยมือ เขากระซิบข้างหูเธอเสียงเบา
“จำไว้…โลกนี้ไม่มีใครเชื่อภาพลวงตาได้นานหรอก ยกเว้นว่าเราจะทำให้มัน ‘จริง’ พอ”
หัวใจของรัตน์นรีเต้นแรงอีกครั้ง ทั้งเพราะจูบนั้น…และเพราะคำพูดที่ทำให้เธอเริ่มไม่แน่ใจ ว่าสัญญานี้เธอควรเดินหน้า หรือเริ่มถอยหนี
หลังจบงาน เขาพาเธอกลับมาที่ห้องพักหรูเช่นเคย
เธอพยายามตั้งคำถามที่เก็บไว้มาหลายวัน
“คุณต้องการแค่ภาพลักษณ์ หรือคุณ…อยากได้อะไรมากกว่านั้นกันแน่?”
เขาหันมามองเธอ ดวงตาคมกริบสบเข้าเต็มแรง “แล้วถ้าฉันบอกว่า…เริ่มอยากได้เธอแบบไม่ใช่ในสัญญา เธอจะทำยังไง”
บรรยากาศเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองที่สลับกันช้า ๆ
เธอไม่ตอบ…แต่สายตาก็ไม่ได้หลบ
รอยยิ้มมุมปากของธนาต์ผุดขึ้นอีกครั้ง ก่อนเขาจะเดินเข้ามาใกล้เธอจนชิด
“คืนนี้…เธออยากให้ฉันกลับไปเย็นชาเหมือนเดิม หรือยังจำได้ว่าเมื่อคืน ฉันสัมผัสเธอด้วยความรู้สึกอะไร”
ประโยคสุดท้ายของเขาไม่ได้มาจากปาก แต่จากดวงตาที่จ้องมองลึกเข้าไปในจิตใจเธอ
…และรัตน์นรีก็เริ่มรู้ว่า
เธออาจไม่ได้แค่ ‘แสดงเป็นแฟน’ อีกต่อไป
เธอกำลังกลายเป็นผู้หญิงคนเดียวในโลกของเขาอย่างช้า ๆ
