ตอนที่ 7: เย็นย่ำและเสียงหัวใจ
เช้าวันถัดมา…
เสียงแจ้งเตือนไลน์จากโทรศัพท์ของรัตน์นรีปลุกเธอให้ลืมตาขึ้นในห้องพักเงียบสงบของตัวเอง
เธอไม่อยากเปิดดูเลย… แต่หัวใจก็พาให้นิ้วแตะเข้าไปอย่างห้ามไม่ได้
ธนาต์: เมื่อคืน… ฝันดีมั้ย
ธนาต์: เรานอนไม่หลับเลย….
แค่นั้นก็พอจะทำให้เธอยิ้มออกได้เล็กน้อย
ทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลยด้วยซ้ำ
เธอไม่ได้รับค่าจ้างเพื่อรู้สึก
เขาไม่ได้จ่ายเงินเพื่อให้เธอยิ้มแบบนี้กับข้อความของเขา…
แต่ทำไม… ใจมันกลับเต้นแรงทุกครั้งที่ชื่อเขาปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
สายวันเดียวกัน
“ขอโทษนะที่ชวนมากะทันหัน…” ธนาต์เอ่ย ขณะยื่นกาแฟเย็นแก้วหนึ่งให้รัตน์นรี
เธอรับมันไว้ แล้วนั่งลงข้างเขาในสวนสาธารณะกลางเมือง
“แปลกดีนะ” เธอพูดเบา ๆ ขณะจิบกาแฟ “เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าการเป็นแฟนแบบกำมะลอ มันน่าจะเหมือนการเล่นละคร…”
“แล้วตอนนี้ล่ะ” เขาถามกลับทันที “มันยังเหมือนละครอยู่มั้ย”
เธอหันไปสบตาเขา ความจริงจังในแววตานั้นเหมือนจะทำให้เธอละสายตาไม่ได้เลย
“ไม่รู้สิ… ฉันเริ่มกลัวว่า ถ้าละครเรื่องนี้จบลง… ฉันจะลืมวิธีเป็นตัวเองที่ไม่มีนายไปแล้ว”
ธนาต์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามกลับเบา ๆ
“ถ้าไม่มีสัญญา… ไม่มีเงิน ไม่มีข้อตกลงใด ๆ เลย
เธอยังอยากเจอฉันไหม”
คำถามที่ไม่ใช่เล่น ๆ
คำถามที่เปลี่ยนความสัมพันธ์จาก แฟนจำเป็น ไปเป็น คำถามของหัวใจ
รัตน์นรีไม่ตอบทันที…
เธอก้มลงมองกาแฟในมือก่อนจะค่อย ๆ พูดว่า…
“แล้วนายล่ะ… ถ้าไม่มีข้อตกลง นายยังอยากเจอฉันอยู่หรือเปล่า?”
💬 ความเงียบแค่ไม่กี่วินาที กลับทำให้หัวใจของทั้งคู่ดังยิ่งกว่าเสียงพลุเมื่อคืน
ธนาต์ยิ้ม ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมา
“อยาก…
แล้วก็ไม่ได้อยากแค่เจอเฉย ๆ ด้วย”
รัตน์นรีหลบสายตา ริมฝีปากยกยิ้มบาง ๆ
เธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่แค่คำพูดในบทบาทอีกต่อไป
ท้ายวันนั้น
ทั้งสองเดินเคียงข้างกันใต้แสงอาทิตย์ยามเย็นที่เริ่มคลี่คลายความเย็นของลมกรุงเทพฯ
ไม่มีใครพูดอะไรอีกต่อไป
แต่ทุกฝีก้าวคือคำตอบที่ชัดเจนว่า…
บางความสัมพันธ์ ไม่ต้องมีสัญญา… แค่ใจตรงกันก็พอแล้ว 💞
