ตอนที่ 1 – เสียงใต้รางรถไฟ
เสียงฟ้าร้องกึกก้องสะท้อนในอุโมงค์รางใต้ดินของกรุงเทพมหานคร
ฝนตกหนักกระหน่ำถนนเบื้องบนไม่ยอมหยุด รถไฟใต้ดินสายสุดท้ายของวันเคลื่อนตัวช้า ๆ ท่ามกลางความเงียบงันของผู้โดยสารเพียงหยิบมือ
อาคินนั่งนิ่งเบาะหลังสุด หูฟังครอบศีรษะปิดเสียงโลกภายนอก ดวงตาของเขาจับจ้องหน้าจอมือถือเหมือนคนทั่วไป แต่ในใจกลับว้าวุ่นเหมือนฝนที่ซัดกระจก
เขากำลังฝันแปลก ๆ ซ้ำเดิมมาเป็นสัปดาห์
ฝันถึง “เด็กในห้องมืด” ฝันถึง “เมืองที่ไม่มีทางเข้า”
และฝันถึงเสียงกระซิบแปลกประหลาดที่ฟังไม่ออก
“ไซลูม… กลับมา…”
ชื่อที่ไม่เคยได้ยิน แต่กลับฝังลึกในหัวของเขาราวกับเคยอยู่ที่นั่น
[ตึง!]
เสียงแปลกประหลาดดังขึ้นจากราง รถไฟเบรกกะทันหัน
ผู้โดยสารบางคนล้มฟาดพื้น เสียงลมหายใจหนัก ๆ ดังขึ้นรอบตัว
อาคินเงยหน้าขึ้น… แล้วเห็นบางสิ่งลอดเข้ามาใต้ประตูราง
มันไม่ใช่คน ไม่ใช่สัตว์ มันคือบางสิ่งที่เคลื่อนที่เร็ว…
ก่อนที่ทั้งขบวนจะดับไฟทันที
“ระบบขัดข้อง… ขอโทษในความไม่สะดวก…”
เสียงระบบแปร่งประหลาดเหมือนมีใครแฮกระบบกลาง
อาคินเริ่มหายใจแรง ความกลัวแผ่ซ่าน—แต่แล้วจู่ ๆ…
แถบโลหะฝั่งตรงข้ามลอยขึ้นเองโดยไม่มีเหตุผล
ตู้รถไฟ “บิดเบี้ยว” เหมือนมีแรงบางอย่างบิดเหล็กจากภายใน
เขากำหมัดแน่น แล้วโลหะตรงเท้าเริ่มสั่น…
“เกิดอะไรขึ้น…? นี่มัน… มือฉันเหรอ?”
เขาพึมพำ ก่อนจะก้มมอง… โลหะงอรอบตัวเขาเหมือนถูกแม่เหล็กยักษ์
ในขณะนั้นเอง ประตูท้ายสุดเปิดออกอย่างผิดธรรมชาติ
มีเงาหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น… ผู้หญิงในชุดกันฝนคลุมหน้าด้วยหมวกหนัง
เธอพยักหน้าให้เขา… แล้วพูดคำที่เปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล
“ถ้าเธอไม่อยากถูกลากไปทดลอง… ตามฉันมา”
🌒 ฉากเปลี่ยน: ทางลับใต้สถานี
อาคินตัดสินใจวิ่งตามหญิงปริศนา เธอพาเขาเลี้ยวซ้าย–ขวา ผ่านประตูปิดสนิทซึ่งเปิดออกได้ราวกับรู้รหัส
ทางเดินลึกลงเรื่อย ๆ จนเขาไม่รู้ว่าอยู่ใต้ดินลึกแค่ไหนแล้ว
กลิ่นของเหล็กสนิม ผสมกับกลิ่นดินชื้นแฉะ
เสียงอุปกรณ์เทคโนโลยีประหลาด ๆ ดังหึ่ง ๆ ใต้ทางเดิน
หญิงคนนั้นหันกลับมา แล้วถอดหมวก…
เธออายุราวสามสิบ หน้าเต็มไปด้วยรอยแผลเก่า แต่แววตาสงบนิ่ง
“ฉันชื่อเรย์วา ฉันเหมือนเธอ… มนุษย์ที่ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป”
“ที่นี่คือทางเข้าสู่ ‘ไซลูม’ เมืองที่ไม่มีในแผนที่ของโลกบนดิน”
“ถ้าเธอเดินเข้าไป เธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีก…”
🌌 จุดจบของตอนที่ 1
อาคินลังเล เขาหันหลังกลับไปทางบันไดที่เขาวิ่งผ่านมา…
ไม่มีสัญญาณ ไม่มีแสง ไม่มีทางย้อนกลับ
เขาเดินตามเธอ… สู่ประตูเหล็กบานใหญ่ที่มีตรา “X-0.91”
เธอกดมือทาบลงบนแผงสแกน เสียงคลิกดังขึ้น และแสงสีฟ้าสว่างส่องออกมาจากด้านใน
…เมืองลับของคนที่โลกปฏิเสธ… กำลังรอต้อนรับเขาอยู่
