ตอนที่ 7: เย็นย่ำและเสียงหัวใจ

ตอนที่ 7: เย็นย่ำและเสียงหัวใจ เช้าวันถัดมา…เสียงแจ้งเตือนไลน์จากโทรศัพท์ของรัตน์นรีปลุกเธอให้ลืมตาขึ้นในห้องพักเงียบสงบของตัวเองเธอไม่อยากเปิดดูเลย… แต่หัวใจก็พาให้นิ้วแตะเข้าไปอย่างห้ามไม่ได้ ธนาต์: เมื่อคืน… ฝันดีมั้ยธนาต์: เรานอนไม่หลับเลย…. แค่นั้นก็พอจะทำให้เธอยิ้มออกได้เล็กน้อยทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลยด้วยซ้ำเธอไม่ได้รับค่าจ้างเพื่อรู้สึกเขาไม่ได้จ่ายเงินเพื่อให้เธอยิ้มแบบนี้กับข้อความของเขา… แต่ทำไม… ใจมันกลับเต้นแรงทุกครั้งที่ชื่อเขาปรากฏขึ้นบนหน้าจอ สายวันเดียวกัน “ขอโทษนะที่ชวนมากะทันหัน…” ธนาต์เอ่ย ขณะยื่นกาแฟเย็นแก้วหนึ่งให้รัตน์นรีเธอรับมันไว้ แล้วนั่งลงข้างเขาในสวนสาธารณะกลางเมือง “แปลกดีนะ” เธอพูดเบา ๆ ขณะจิบกาแฟ “เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าการเป็นแฟนแบบกำมะลอ มันน่าจะเหมือนการเล่นละคร…”“แล้วตอนนี้ล่ะ” เขาถามกลับทันที “มันยังเหมือนละครอยู่มั้ย” เธอหันไปสบตาเขา ความจริงจังในแววตานั้นเหมือนจะทำให้เธอละสายตาไม่ได้เลย “ไม่รู้สิ… ฉันเริ่มกลัวว่า ถ้าละครเรื่องนี้จบลง… ฉันจะลืมวิธีเป็นตัวเองที่ไม่มีนายไปแล้ว” ธนาต์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามกลับเบา ๆ “ถ้าไม่มีสัญญา… ไม่มีเงิน ไม่มีข้อตกลงใด ๆ เลยเธอยังอยากเจอฉันไหม” คำถามที่ไม่ใช่เล่น ๆคำถามที่เปลี่ยนความสัมพันธ์จาก แฟนจำเป็น ไปเป็น คำถามของหัวใจ รัตน์นรีไม่ตอบทันที…เธอก้มลงมองกาแฟในมือก่อนจะค่อย ๆ พูดว่า… “แล้วนายล่ะ… ถ้าไม่มีข้อตกลง นายยังอยากเจอฉันอยู่หรือเปล่า?” 💬 ความเงียบแค่ไม่กี่วินาที กลับทำให้หัวใจของทั้งคู่ดังยิ่งกว่าเสียงพลุเมื่อคืนธนาต์ยิ้ม ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมา “อยาก…แล้วก็ไม่ได้อยากแค่เจอเฉย […]

ตอนที่ 3: สัมผัสแรกของหัวใจ

ตอนที่ 3: สัมผัสแรกของหัวใจ เสียงฝนที่ซาไปจากเมื่อคืน ทิ้งไว้เพียงความเปียกชื้นและไออุ่นบนร่างของหญิงสาวที่นอนอยู่บนโซฟาหนังนุ่มกลางห้องพักหรู เธอกระพริบตาช้า ๆ ขณะที่ความรู้สึกบางอย่างพาดผ่านในอก—ความอ่อนไหว ความสับสน…และสัมผัสอ่อนโยนที่ยังติดตรึงอยู่บนผิว “คุณธนาต์…” เธอเอ่ยเบา ๆ เมื่อนึกถึงภาพเมื่อคืน ย้อนกลับไปไม่กี่ชั่วโมงก่อน… หลังจบงานเปิดตัว ธนาต์ขับรถพาเธอกลับคอนโด เขาเงียบตลอดทาง แต่มือกลับวางบนต้นขาของเธออย่างเป็นเจ้าของ “ถ้าจะให้สมจริง เราควรมีรูปด้วยกันในห้องสักหน่อย” เขาพูดขณะไขกุญแจเปิดประตู “รูปแบบไหนคะ…” เธอถามเสียงเบา ไม่กล้าสบตา “แบบที่เขาเรียกว่าคู่รัก” เขาตอบ และเดินเข้ามาใกล้จนเธอต้องถอยหลังชนกำแพง ริมฝีปากของเขาแตะลงบนหน้าผากเธอเบา ๆ ก่อนจะไล้ต่ำลงมาแตะแก้ม แล้วหยุดลงที่ริมฝีปาก เธอสั่น…แต่ไม่ได้หลบ “ฉันจะไม่ทำอะไรที่เธอไม่ยินยอม” เขากระซิบ ขณะที่มือเขาวางบนเอวบาง เธอหลับตา ปล่อยให้ความรู้สึกนำทาง…ราวกับร่างกายของเธอเคยโหยหาใครสักคนมานานเกินไป เขาค่อย ๆ จูบเธออย่างอ่อนโยน แต่มากด้วยความหมาย มือของเขาลูบผ่านแผ่นหลังของเธอเบา ๆ ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นไปวางบนโซฟา เสื้อเชิ้ตของเขาหลุดออก เผยแผ่นอกแน่นตึง เธอวางมือบนแผงอกนั้นอย่างประหม่า ก่อนเขาจะก้มลงมาอีกครั้ง… “อืม…ธนาต์…” เสียงเธอหลุดออกมาเบา ๆ อย่างห้ามไม่อยู่ ทุกการเคลื่อนไหวของเขาทั้งแนบแน่นและละมุนละไม เสมือนต้องการสื่อให้เธอรู้ว่า นี่ไม่ใช่แค่การแสดง […]

📖ตอนที่ 2: รูปถ่ายที่ไม่มีคน

ตอนที่ 2: รูปถ่ายที่ไม่มีคน ไอซ์ใช้เวลาทั้งคืนอยู่กับความคิดสับสน เธอพลิกจดหมายนับสิบรอบ อ่านประโยคที่เขียนด้วยลายมือซ้ำไปมา “ไอซ์…เธอยังจำฉันได้อยู่ใช่ไหม?” มันคือลายมือของมีนาแน่นอน ตัวหนังสือกลม ๆ ตวัดหางประหลาดเวลาเขียน สมัย ม.3 มีนาเคยเขียนกลอนในสมุดไอซ์แบบนี้เป๊ะ แต่สิ่งที่ทำให้ไอซ์นอนไม่หลับ คือ — เธอไม่แน่ใจอีกแล้วว่าอะไรในหัวตัวเองคือความจริง และอะไรคือภาพลวง 📸 ความทรงจำในภาพ วันรุ่งขึ้น ไอซ์นำแฟลชไดรฟ์ที่เคยใช้เซฟภาพช่วงกิจกรรม ม.5 ไปเปิดในห้องคอมโรงเรียน เธอจำได้ว่ามีนาอยู่ในภาพรวมหน้าเสาธง ภาพที่ทุกคนหันมายิ้ม เธอจำได้ว่ามีนาใส่เสื้อนักเรียนตัวใหญ่กว่าปกติ เพราะแม่ซื้อผิดไซส์ เธอจำได้…แต่ภาพที่เปิดขึ้นมา กลับไม่มีเธอ ไม่มีมีนาอยู่ในนั้น ในช่องว่างที่ควรมีเธอ…กลับว่างเปล่า 🕯 เด็กหญิงผมเปีย ระหว่างพักเที่ยง ไอซ์เดินเลี่ยงออกไปยังอาคารเก่า หนึ่งในพื้นที่ห้ามเข้าเพราะมีข่าวลือเรื่อง “อุบัติเหตุ” ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน เสียงฝีเท้ากระทบพื้นไม้เก่าเอี๊ยดอ๊าด ไอซ์เดินไปยังห้องเรียนร้างห้องหนึ่ง ที่มุมห้อง…มีเด็กผู้หญิงนั่งหันหลัง ผมเปียยาวสองข้าง เสื้อกันหนาวคลุมบ่า แม้จะมองจากด้านหลัง แต่ไอซ์รู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด “มีนา?” เด็กคนนั้นลุกขึ้นทันที แต่พอหันหน้ามา — มันไม่ใช่เธอ “ใครคือมีนา?” เด็กคนนั้นถามเสียงเรียบ “ที่นี่ไม่มีเด็กชื่อนั้นมาตั้งแต่ปี […]

ตอนที่1 – เพื่อนที่หายไปในวันเปิดเทอม

ตอนที่ 1: เปิดเทอม…ที่ไม่มีเธอ เสียงกริ่งโรงเรียนดังกังวานไปทั่วบริเวณเวลา 07:30 น. ไอซ์ยืนอยู่ตรงหน้าประตูรั้วโรงเรียนเก่าแก่แห่งหนึ่งในเขตเมือง เป็นวันแรกของเทอม ม.6 เทอมสุดท้ายในชีวิตมัธยม เธอยิ้มบาง ๆ ให้กับลมเช้าที่พัดผ่านใบหน้าและบรรยากาศที่คุ้นเคย “มีนาจะมายังนะ…” เธอพึมพำเบา ๆ มีนา…เพื่อนสนิทที่สุดของเธอ หญิงสาวที่รู้จักกันมาตั้งแต่ ป.1 คนที่นั่งข้างกันทุกปี ร้องไห้ด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน และฝันว่าจะเรียนมหาลัยด้วยกัน แต่วันนี้…มีนาไม่มา ไอซ์เดินเข้าห้องเรียน 6/3 พร้อมกับเพื่อนร่วมรุ่นอีกหลายคน หลายคนส่งยิ้มให้เธอ หลายคนมองผ่านอย่างไม่รู้จัก บรรยากาศคุ้นเคยปนความแปลกแยก “แปลกแฮะ…เธอน่าจะถึงแล้วนี่นา” เธอมองไปยังเก้าอี้ตัวริมหน้าต่างด้านหลังห้อง ตำแหน่งประจำของมีนา ว่างเปล่า… ✎ ชื่อที่หายไป “ครูจะแจ้งรายชื่อห้องเรียนให้นักเรียนตรวจสอบนะคะ…” เมื่อครูประจำชั้นประกาศรายชื่อนักเรียนในห้อง ไอซ์เงยหน้าฟังด้วยความตั้งใจ “ไอรินทร์ รัตนโชติ” “ไพศาล ชื่นบุญ” “พรรณวดี ทองจันทร์” เธอฟังไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง…ครบ 38 คน “ครูคะ” ไอซ์ยกมือ “มีนาล่ะคะ? มีนา ชัยวิเศษ […]