ตอนที่ 7: เย็นย่ำและเสียงหัวใจ

ตอนที่ 7: เย็นย่ำและเสียงหัวใจ เช้าวันถัดมา…เสียงแจ้งเตือนไลน์จากโทรศัพท์ของรัตน์นรีปลุกเธอให้ลืมตาขึ้นในห้องพักเงียบสงบของตัวเองเธอไม่อยากเปิดดูเลย… แต่หัวใจก็พาให้นิ้วแตะเข้าไปอย่างห้ามไม่ได้ ธนาต์: เมื่อคืน… ฝันดีมั้ยธนาต์: เรานอนไม่หลับเลย…. แค่นั้นก็พอจะทำให้เธอยิ้มออกได้เล็กน้อยทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลยด้วยซ้ำเธอไม่ได้รับค่าจ้างเพื่อรู้สึกเขาไม่ได้จ่ายเงินเพื่อให้เธอยิ้มแบบนี้กับข้อความของเขา… แต่ทำไม… ใจมันกลับเต้นแรงทุกครั้งที่ชื่อเขาปรากฏขึ้นบนหน้าจอ สายวันเดียวกัน “ขอโทษนะที่ชวนมากะทันหัน…” ธนาต์เอ่ย ขณะยื่นกาแฟเย็นแก้วหนึ่งให้รัตน์นรีเธอรับมันไว้ แล้วนั่งลงข้างเขาในสวนสาธารณะกลางเมือง “แปลกดีนะ” เธอพูดเบา ๆ ขณะจิบกาแฟ “เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าการเป็นแฟนแบบกำมะลอ มันน่าจะเหมือนการเล่นละคร…”“แล้วตอนนี้ล่ะ” เขาถามกลับทันที “มันยังเหมือนละครอยู่มั้ย” เธอหันไปสบตาเขา ความจริงจังในแววตานั้นเหมือนจะทำให้เธอละสายตาไม่ได้เลย “ไม่รู้สิ… ฉันเริ่มกลัวว่า ถ้าละครเรื่องนี้จบลง… ฉันจะลืมวิธีเป็นตัวเองที่ไม่มีนายไปแล้ว” ธนาต์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามกลับเบา ๆ “ถ้าไม่มีสัญญา… ไม่มีเงิน ไม่มีข้อตกลงใด ๆ เลยเธอยังอยากเจอฉันไหม” คำถามที่ไม่ใช่เล่น ๆคำถามที่เปลี่ยนความสัมพันธ์จาก แฟนจำเป็น ไปเป็น คำถามของหัวใจ รัตน์นรีไม่ตอบทันที…เธอก้มลงมองกาแฟในมือก่อนจะค่อย ๆ พูดว่า… “แล้วนายล่ะ… ถ้าไม่มีข้อตกลง นายยังอยากเจอฉันอยู่หรือเปล่า?” 💬 ความเงียบแค่ไม่กี่วินาที กลับทำให้หัวใจของทั้งคู่ดังยิ่งกว่าเสียงพลุเมื่อคืนธนาต์ยิ้ม ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมา “อยาก…แล้วก็ไม่ได้อยากแค่เจอเฉย […]

ตอนที่ 6: แสงไฟในคืนพลุ

ตอนที่ 6: แสงไฟในคืนพลุ เสียงพลุดังเปรี้ยงขึ้นเหนือท้องฟ้ากรุงเทพฯ ยามค่ำคืน 🌌แสงหลากสีสะท้อนลงบนแม่น้ำเจ้าพระยา คล้ายบทเพลงแห่งความรู้สึกที่ไม่กล้าเอื้อนเอ่ย รัตน์นรียืนอยู่ข้างธนาต์ ใกล้จนได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของกันและกันมือของเขาไม่ได้แตะต้องเธอ แต่กลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาโดยไม่ต้องเอื้อมมือ “สวยดีนะ…” เสียงของรัตน์นรีเอ่ยเบา ๆ ขณะมองขึ้นไปยังท้องฟ้า“อืม…” ธนาต์พยักหน้า “แต่ไม่เท่าเธอหรอก”คำพูดที่หลุดออกมาโดยไม่ทันคิด ทำให้หญิงสาวชะงัก รัตน์นรีเหลือบมองเขาเล็กน้อย แล้วแสร้งเบือนหน้าหนี“พูดเป็นเล่นไป… อย่าคิดว่าจะเขินนะ”“ไม่ได้ล้อเล่น” เขาตอบกลับเรียบ ๆ สายตายังคงมองท้องฟ้า แต่ในใจกลับเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน 🎇 พลุชุดใหญ่ระเบิดขึ้นเหนือสะพานพุทธ เสียงเฮจากผู้คนรอบข้างดังขึ้นพร้อมเสียงแฟลชจากมือถือธนาต์หันไปมองใบหน้าด้านข้างของหญิงสาว แสงจากพลุสะท้อนดวงตาเธอวิบวับ ราวกับเธอเป็นแสงไฟเสียเอง “รัตน์นรี” เขาเอ่ยชื่อเธออย่างตั้งใจ“หืม?” เธอขานรับโดยไม่ได้หันมา “ขอบคุณนะ… ที่ยอมให้เราได้รู้จักกันมากกว่าคำว่า ‘จ้างแฟน’”คำพูดนั้นทำให้หัวใจเธอสั่นไหวโดยไม่รู้ตัวเธอไม่รู้ว่าเพราะคำพูดของเขา หรือเพราะเธอกำลังรู้สึกเกินข้อตกลงกันแน่ “ธนาต์…” เธอเอ่ยชื่อเขาอย่างแผ่วเบา “…ถ้าฉันเริ่มรู้สึกอะไรที่ไม่ควรรู้สึกล่ะ?”“ฉันก็คงต้องบอกเธอว่า… ฉันกำลังรู้สึกเหมือนกัน” ไม่มีคำพูดใดอีกมีเพียงแค่สายลมเย็นและเสียงพลุสุดท้ายที่ระเบิดขึ้นสู่ท้องฟ้าท่ามกลางเสียงเงียบระหว่างคนสองคน ที่อาจกำลังตกหลุมรักกันโดยไม่รู้ตัว 💫

ตอนที่ 5: เงาสะท้อนของความรู้สึก

ตอนที่ 5: เสียงหัวใจในเงาสะท้อน รัตน์นรียืนอยู่หน้ากระจกบานสูงในห้องน้ำของคอนโด ความเย็นจากพื้นหินอ่อนใต้ฝ่าเท้าแทรกผ่านผิวเนื้อจนสะท้าน แต่ไม่เท่าความสั่นไหวภายในใจของเธอ เงาสะท้อนในกระจกเผยให้เห็นรอยจูบจาง ๆ บนลาดไหล่ และสายตาของหญิงสาวที่ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป “เรากำลังตกหลุมรักเขาจริง ๆ ใช่ไหม…” เธอถามตัวเองในใจ เสียงประตูห้องเปิดช้า ๆ ก่อนที่กลิ่นโคโลญจ์ประจำตัวของธนาต์จะลอยมาตามอากาศ “ตื่นนานหรือยัง?” เขาถาม ขณะเดินเข้ามาใกล้ พร้อมผ้าขนหนูผืนหนึ่งพาดบนบ่า “ไม่นานค่ะ…” เธอตอบเสียงเบา แต่ตาไม่กล้ามองตรง ธนาต์ยืนซ้อนด้านหลังเธอ สบตากับเงาในกระจก เขายกมือขึ้นแตะผมยาวของเธอเบา ๆ แล้วกระซิบ “เธอไม่เหมือนใครเลยนะ รัตน์นรี…” คำพูดนั้นราวกับละลายหัวใจหญิงสาวในพริบตา เขาไม่เคยใช้คำหวาน แต่ทุกครั้งที่พูดออกมา มันกลับตรงลึกถึงจิตวิญญาณของเธอ “คุณ…คิดยังไงกับเรื่องเมื่อคืนคะ” เธอถามตรง ๆ เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มมุมปาก “ฉันไม่เสียใจ…เพราะมันไม่ได้เกิดจากข้อตกลง แต่มันเกิดจากความรู้สึก” รัตน์นรีกลืนน้ำลายลงคอ—ความจริงเรียบง่ายแต่สั่นสะเทือน เขาเอื้อมมือมาแตะแก้มเธอเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ “วันนี้ต้องไปเจอพ่อแม่เธอใช่ไหม” “ค่ะ…ฉันบอกว่าจะแนะนำคุณให้รู้จัก” “งั้นก็เริ่มแสดงบทบาทแฟนให้เนียนหน่อย จะได้ไม่มีใครจับได้ว่าเราแค่แกล้งคบกัน” คำพูดที่ฟังเหมือนเล่น…แต่แววตาเขาจริงจัง รัตน์นรีพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินไปแต่งตัว — […]

ตอนที่ 4: ใต้หน้ากากความจริง

ตอนที่ 4: ใต้หน้ากากความจริง เสียงข้อความแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ทำให้รัตน์นรีหลุดออกจากภวังค์ เธอยังนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม ในชุดเดรสที่รีบเปลี่ยนเมื่อเช้า ข้อความจากเบอร์ที่ถูกบันทึกไว้ว่า “T.” ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ: T.: “เจอกัน 6 โมงเย็น งานเลี้ยงที่โรงแรม Aster ชั้น 42 —อย่าสาย” เธออ่านทวนสามรอบไม่มีคำทักทาย ไม่มีอีโมจิ ไม่มีความหวานใด ๆ เหมือนโน้ตเมื่อคืนมีเพียง “เขา” ที่เปลี่ยนกลับมาเป็นผู้ชายเย็นชาอีกครั้ง…หรือเขาเป็นแบบนั้นตั้งแต่แรก? รัตน์นรีถอนหายใจ ก่อนลุกไปแต่งตัวตามโจทย์ “แฟนของธนาต์” ที่คนทั้งงานจะต้องเชื่อสนิทใจ โรงแรม Aster บนชั้นสูงสุดที่มองเห็นวิวกรุงเทพยามเย็น ธนาต์ยืนรออยู่ก่อนแล้ว สูทสีดำหรูเข้ากับทรงผมที่เซ็ตเรียบเฉียบขาด เขามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เมื่อเธอก้าวลงจากลิฟต์ “มาช้านาทีเดียว” เธอเอ่ยเบา ๆ เขายักไหล่ “แค่จะดูว่าเธอจะทำตัวเหมือน ‘แฟน’ จริงไหม” น้ำเสียงแฝงความหยอก…แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มด้วย รัตน์นรีพ่นลมหายใจ ก่อนยิ้มบาง ๆ พลางเอื้อมจับแขนเขาแบบเนียน ๆ เหมือนคู่รักทั่วไป “งั้นก็จับให้แน่นล่ะ อย่าให้ภาพหลุด” ภายในงานเลี้ยงเต็มไปด้วยแขกในวงการธุรกิจ สื่อ และผู้บริหารระดับสูง […]

ตอนที่ 3: สัมผัสแรกของหัวใจ

ตอนที่ 3: สัมผัสแรกของหัวใจ เสียงฝนที่ซาไปจากเมื่อคืน ทิ้งไว้เพียงความเปียกชื้นและไออุ่นบนร่างของหญิงสาวที่นอนอยู่บนโซฟาหนังนุ่มกลางห้องพักหรู เธอกระพริบตาช้า ๆ ขณะที่ความรู้สึกบางอย่างพาดผ่านในอก—ความอ่อนไหว ความสับสน…และสัมผัสอ่อนโยนที่ยังติดตรึงอยู่บนผิว “คุณธนาต์…” เธอเอ่ยเบา ๆ เมื่อนึกถึงภาพเมื่อคืน ย้อนกลับไปไม่กี่ชั่วโมงก่อน… หลังจบงานเปิดตัว ธนาต์ขับรถพาเธอกลับคอนโด เขาเงียบตลอดทาง แต่มือกลับวางบนต้นขาของเธออย่างเป็นเจ้าของ “ถ้าจะให้สมจริง เราควรมีรูปด้วยกันในห้องสักหน่อย” เขาพูดขณะไขกุญแจเปิดประตู “รูปแบบไหนคะ…” เธอถามเสียงเบา ไม่กล้าสบตา “แบบที่เขาเรียกว่าคู่รัก” เขาตอบ และเดินเข้ามาใกล้จนเธอต้องถอยหลังชนกำแพง ริมฝีปากของเขาแตะลงบนหน้าผากเธอเบา ๆ ก่อนจะไล้ต่ำลงมาแตะแก้ม แล้วหยุดลงที่ริมฝีปาก เธอสั่น…แต่ไม่ได้หลบ “ฉันจะไม่ทำอะไรที่เธอไม่ยินยอม” เขากระซิบ ขณะที่มือเขาวางบนเอวบาง เธอหลับตา ปล่อยให้ความรู้สึกนำทาง…ราวกับร่างกายของเธอเคยโหยหาใครสักคนมานานเกินไป เขาค่อย ๆ จูบเธออย่างอ่อนโยน แต่มากด้วยความหมาย มือของเขาลูบผ่านแผ่นหลังของเธอเบา ๆ ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นไปวางบนโซฟา เสื้อเชิ้ตของเขาหลุดออก เผยแผ่นอกแน่นตึง เธอวางมือบนแผงอกนั้นอย่างประหม่า ก่อนเขาจะก้มลงมาอีกครั้ง… “อืม…ธนาต์…” เสียงเธอหลุดออกมาเบา ๆ อย่างห้ามไม่อยู่ ทุกการเคลื่อนไหวของเขาทั้งแนบแน่นและละมุนละไม เสมือนต้องการสื่อให้เธอรู้ว่า นี่ไม่ใช่แค่การแสดง […]

ตอนที่ 2: เริ่มต้น…แค่เล่นละคร

ตอนที่ 2: เริ่มต้น…แค่เล่นละคร ในงานเปิดตัวโครงการใหม่ของธนาต์ ผู้คนในวงการอสังหาฯ มากหน้าหลายตาแวะเวียนเข้ามา ทุกคนต่างพากันซุบซิบ เมื่อเห็นชายหนุ่มผู้ขึ้นชื่อเรื่องโสดสนิท ควงหญิงสาวหน้าหวานคนหนึ่งมาร่วมงาน “นี่ใครน่ะ? แฟนคุณธนาต์เหรอ?” “ดูไม่เหมือนจะใช่สเป็กเลยนะ” เธอได้ยินทุกคำ แม้มันจะผ่านไปเบา ๆ แต่แทงใจจนเธอรู้สึกแน่นหน้าอก เธอรู้ตัวดีว่าสิ่งที่เธอกำลังทำมันคือการแสดง…แสดงว่าเป็นแฟนกับเจ้านาย โดยมีค่าตอบแทนเป็นเงินก้อนโต นี่คือจุดเริ่มต้นของ นิยายเจ้านายลูกน้อง ที่ไม่ใช่แค่บทบาทในละคร แต่กลายเป็นชีวิตจริงของเธอที่ต้องดำเนินไปอย่างไม่อาจหันหลังกลับ แต่แล้วเขาก็กระซิบเบา ๆ ข้างหูเธอ “ยิ้มหน่อยสิครับ คนมองทั้งงานเลย” เธอฝืนยิ้ม ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเขาเอื้อมมือมากุมมือเธอไว้ แล้วกระชับแน่น “ถ้าใครถาม บอกว่าเราเจอกันตอนคุณไปฝึกงานที่บริษัทผม” “แต่ฉันไม่เคยฝึกงานที่นี่…” “งั้นคืนนี้ เราจะเริ่มบทเรียนแรกกัน” คำพูดของเขาแฝงความหมายบางอย่าง เธอไม่แน่ใจนักว่าเขาจริงจังแค่ไหน แต่ในใจกลับเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ นี่คือฉากหนึ่งใน นิยายรัก 18+ แนวเจ้านายลูกน้อง ที่เธอเริ่มตกอยู่ในบทบาทโดยไม่รู้ตัว

ตอนที่ 1: ข้อเสนอที่ไม่อาจปฏิเสธ

ตอนที่ 1: ข้อเสนอที่ไม่อาจปฏิเสธ เสียงฝนโปรยปรายจากฟากฟ้าเคล้าเสียงรถบนถนนกรุงเทพฯ ที่คลาคล่ำไปด้วยความเร่งรีบ ทว่าในห้องกระจกชั้น 25 ของตึกสูงกลับเงียบสงบ เย็นเฉียบด้วยเสียงแอร์และความนิ่งของเจ้าของห้อง “คุณจะจ่ายให้ฉัน…เท่าไหร่นะคะ?” เสียงของหญิงสาวเอ่ยเบา ๆ ดวงตาเธอสั่นระริก แต่ยังพยายามรักษาสายตาให้ตรงกับเขา “สามล้านบาท สำหรับการเป็นแฟนปลอม ๆ ของฉัน…สามเดือน” ธนาต์ ชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ระดับแถวหน้า หล่อเหลา เยือกเย็น และเฉียบขาดในทุกคำพูด ดวงตาของเขาแน่นิ่ง ไม่หวั่นไหว เหมือนธุรกิจนี้เป็นแค่เกมหมากอีกตา “แล้วต้อง…ทำอะไรบ้างคะ?” “แค่ทำตัวเหมือนแฟนของฉันให้เหมือนที่สุด…ต่อหน้าทุกคน” “แล้ว…หลังม่าน?” คำถามนั้นทำให้ริมฝีปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมจ้องเธอแน่น “ไม่ต้องทำอะไรเลยถ้าเธอไม่เต็มใจ…แต่ถ้าเธอเต็มใจเมื่อไหร่ ฉันไม่ถอย” รัตน์นรี เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบขายความรู้สึก แต่สถานการณ์กดดันจนเธอไม่มีทางเลือก พ่อป่วย บริษัทพัง หนี้สินท่วมตัว คำว่า “สามล้านบาท” เปรียบเสมือนแสงสว่างในความมืดมิด เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แต่มันอาจกลายเป็นจุดเริ่มต้นของนิยายรัก 18+ ที่เธอไม่เคยคาดฝัน เธอจ้องตาเขาอีกครั้ง พลางยื่นมือไปช้า ๆ “ตกลงค่ะ” และในวินาทีนั้น…เขากุมมือนุ่มนั้นไว้แน่น “งั้นเราจะเริ่มกันพรุ่งนี้”

📖ตอนที่ 2: รูปถ่ายที่ไม่มีคน

ตอนที่ 2: รูปถ่ายที่ไม่มีคน ไอซ์ใช้เวลาทั้งคืนอยู่กับความคิดสับสน เธอพลิกจดหมายนับสิบรอบ อ่านประโยคที่เขียนด้วยลายมือซ้ำไปมา “ไอซ์…เธอยังจำฉันได้อยู่ใช่ไหม?” มันคือลายมือของมีนาแน่นอน ตัวหนังสือกลม ๆ ตวัดหางประหลาดเวลาเขียน สมัย ม.3 มีนาเคยเขียนกลอนในสมุดไอซ์แบบนี้เป๊ะ แต่สิ่งที่ทำให้ไอซ์นอนไม่หลับ คือ — เธอไม่แน่ใจอีกแล้วว่าอะไรในหัวตัวเองคือความจริง และอะไรคือภาพลวง 📸 ความทรงจำในภาพ วันรุ่งขึ้น ไอซ์นำแฟลชไดรฟ์ที่เคยใช้เซฟภาพช่วงกิจกรรม ม.5 ไปเปิดในห้องคอมโรงเรียน เธอจำได้ว่ามีนาอยู่ในภาพรวมหน้าเสาธง ภาพที่ทุกคนหันมายิ้ม เธอจำได้ว่ามีนาใส่เสื้อนักเรียนตัวใหญ่กว่าปกติ เพราะแม่ซื้อผิดไซส์ เธอจำได้…แต่ภาพที่เปิดขึ้นมา กลับไม่มีเธอ ไม่มีมีนาอยู่ในนั้น ในช่องว่างที่ควรมีเธอ…กลับว่างเปล่า 🕯 เด็กหญิงผมเปีย ระหว่างพักเที่ยง ไอซ์เดินเลี่ยงออกไปยังอาคารเก่า หนึ่งในพื้นที่ห้ามเข้าเพราะมีข่าวลือเรื่อง “อุบัติเหตุ” ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน เสียงฝีเท้ากระทบพื้นไม้เก่าเอี๊ยดอ๊าด ไอซ์เดินไปยังห้องเรียนร้างห้องหนึ่ง ที่มุมห้อง…มีเด็กผู้หญิงนั่งหันหลัง ผมเปียยาวสองข้าง เสื้อกันหนาวคลุมบ่า แม้จะมองจากด้านหลัง แต่ไอซ์รู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด “มีนา?” เด็กคนนั้นลุกขึ้นทันที แต่พอหันหน้ามา — มันไม่ใช่เธอ “ใครคือมีนา?” เด็กคนนั้นถามเสียงเรียบ “ที่นี่ไม่มีเด็กชื่อนั้นมาตั้งแต่ปี […]

📖ตอนที่ 3: เสียงเดินกลางดึก กับชื่อที่ไม่ควรเรียก

ตอนที่ 3: เสียงเดินกลางดึก กับชื่อที่ไม่ควรเรียก หลังจากพบว่าเต็นท์ปริศนาได้หายไป พร้อมโน้ตที่เขียนว่า “เมื่อคืนนายเห็นฉัน… คืนนี้ฉันจะเห็นนาย” อิฐก็รู้ตัวทันทีว่า พวกเขาเริ่มถูกบางอย่างจับตามอง เขาไม่กล้าบอกเพื่อนในกลุ่มตรง ๆ ว่าพบข้อความนั้น แต่เลือกที่จะเฝ้าระวังเงียบ ๆ บรรยากาศในค่ายพักเริ่มแปลกขึ้น เพื่อนบางคนเริ่มพูดคนเดียวระหว่างเดินป่า บางคนฝันร้าย และบางคน… เริ่มพูดถึง “เสียงฝีเท้า” คืนต่อมา อิฐนอนไม่หลับ เขานั่งพิงต้นไม้ ใกล้เต็นท์พร้อมถือไฟฉายไว้แน่น เวลาประมาณตีสอง เขาได้ยิน “เสียงฝีเท้า” เดินวนรอบแคมป์… ไม่ได้ย่ำแรง แต่ เบา และ เร็ว จนไม่ใช่เสียงสัตว์แน่ ๆ “คงเป็นใครลุกมาเข้าห้องน้ำ” เขาคิด แต่เมื่อเปิดไฟฉายไปทั่วบริเวณ ก็ไม่มีใครอยู่เลย …ไม่มีแม้แต่ “รอยเท้า” เขานั่งนิ่ง ๆ จนรู้สึกได้ว่าเสียงฝีเท้า หยุดลงตรงด้านหลังของเขา ไม่กล้าหันหลังไป — แค่ยกไฟฉายก็รู้สึกเหมือนมือตัวเองหนักขึ้นกว่าเดิม “อิฐ…” เสียงกระซิบแหบแห้ง ดังขึ้นจากด้านหลัง “…อิฐ เรียกชื่อฉันหน่อยสิ” เขาขนลุกซู่ […]

📖 ตอนที่ 3 – ความทรงจำที่หายไป

ตอนที่ 3 – ความทรงจำที่หายไป  เข้าสู่แกนลึกของเรื่อง เริ่มเปิดปมอดีตของอาคิน และบทบาทของเรย์วาที่ไม่ใช่แค่ “ผู้ช่วยเหลือ” ธรรมดาอีกต่อไป… เสียงคำรามของสุนัขเหล็กเงียบลง เหลือเพียงเสียงหอบหายใจของอาคินที่ยืนท่ามกลางซากโลหะ มือของเขายังร้อนวูบวาบ ราวกับพลังนั้นยังหลงเหลืออยู่ “เมื่อครู่… ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิด” เขาพูดเบา ๆ ขณะมองมือของตัวเอง “แต่มัน… ตอบสนองเอง” เรย์วามองเขาด้วยสายตาผสมความตกใจและระแวดระวัง “นั่นไม่ใช่พลังที่เกิดจากการกลายพันธุ์แบบทั่วไป…” “เธออาจไม่ใช่แค่คนที่รอด… แต่เป็นหนึ่งใน ‘ต้นแบบทดลอง’” 🔍 พลิกความจริง: รหัส X-0.91 เรย์วาพาอาคินกลับเข้าเมืองไซลูม ผ่านประตูอีกชั้นหนึ่งที่มีตรารหัส X-0.91 มันไม่ใช่แค่ชื่อเมือง แต่เป็นรหัสของ “กลุ่มมนุษย์ทดลองลับ” ที่รัฐบาลเคยสร้างขึ้นในโครงการลับเมื่อ 20 ปีก่อน “โครงการนั้นถูกประกาศยุบและทำลาย…” “แต่มีบางคนหนีรอดออกมา และฉันคือหนึ่งในนักวิทยาศาสตร์ที่เคยอยู่ตรงนั้น” “ตอนนั้น… เด็กคนหนึ่งควบคุมพลังได้แต่ยังไม่สมบูรณ์ พวกเราเรียกเขาว่า A-KIN” “แต่เด็กคนนั้นควรจะตายไปแล้ว…” อาคินเริ่มทรุดลงกับพื้น เสียงในหัวเริ่มดังขึ้น ภาพในอดีตพรั่งพรูเข้ามาเหมือนน้ำทะลักเขื่อน 🧠 ฉาก “ย้อนภาพจำ” เขาเห็นห้องทดลองขาวโพลน เด็ก ๆ […]