🪄 ตอนที่ 2 – “ยินดีต้อนรับสู่ห้องที่ไม่มีใครอยากเข้า”

โรงเรียนเวทมนตร์สำหรับคนไร้พรสวรรค์ 🪄 ตอนที่ 2: “ยินดีต้อนรับสู่ห้องที่ไม่มีใครอยากเข้า” “โรงเรียนเวทมนตร์สำหรับคนไร้พรสวรรค์” เข้าสู่การเรียนครั้งแรกใน “คลาสศูนย์” กับความจริงที่ไม่ใช่ทุกคนจะยอมรับง่าย ๆ เรย์ก้าวเข้าสู่ประตูโรงเรียนเวทมนตร์อาร์คเมเรีย เสียงประตูไม้เก่า ๆ ส่งเสียงดังก้อง…เหมือนกำลังถามเขาอยู่ในใจว่า “แน่ใจแล้วเหรอว่าจะเข้ามา?” ทันทีที่ผ่านประตู เหมือนโลกทั้งใบเปลี่ยนไป ความเงียบงัน ความกว้างใหญ่ และห้องเรียนมากมายที่ลอยอยู่ในอากาศ 🕰 ชั้นเรียนของคนที่ไม่มีพลัง เขาถูกพาไปยังตึกเรียนด้านหลังสุด แยกจากหอคอยหลักที่มีนักเรียนคนอื่นส่งเสียงพูดคุยอย่างมีชีวิตชีวา ป้ายหน้าห้องเขียนไว้ว่า: “คลาสศูนย์ – สำหรับผู้ที่ไม่มีค่าพลังเวท” เมื่อประตูเปิดออก ภายในห้องมีเพียงโต๊ะเรียน 5 ตัว แต่นั่งอยู่แค่ 3 คน…รวมถึงเรย์ด้วยก็เป็น 4 👥 เพื่อนร่วมคลาสผู้ไร้แสง “ฟินน์” – เด็กชายที่เคยถูกจับได้ว่าลอกเวทในการสอบ “ริวะ” – เด็กสาวพูดน้อย สวมผ้าปิดตาข้างหนึ่งเสมอ “ซาเร็น” – เด็กชายร่างเล็กที่สุดในห้อง ที่ถูกคนทั้งโรงเรียนลือว่า “เป็นบุตรของคนใช้” ไม่มีใครพูด ไม่มีใครสนิท เพราะแม้จะมาอยู่ในห้องเดียวกัน แต่แต่ละคนก็ยังเชื่อว่า “ตัวเองไม่มีค่าพอจะเป็นเพื่อนกับใคร” […]

📖 ตอนที่ 2 – อิสรภาพแรก…และคำสาบานในเงามืด

📖 ตอนที่ 2: อิสรภาพแรก…และคำสาบานในเงามืด เข้มข้น ดราม่าหวานปนลุ้น พร้อมพาอิเรน่าและเซนออกจากเงามืดเป็นครั้งแรกในชีวิต… “คืนนี้เราจะไป” ประโยคสั้น ๆ ที่เปลี่ยนทุกอย่าง อิเรน่าเก็บกระเป๋าผ้าใบเล็ก แนบกับอกเหมือนสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิต ในนั้นมีเพียงของเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น—หนังสือเล่มบาง รูปวาดฝีมือเธอ และผ้าคลุมสีครีมซีดที่เคยเป็นของแม่ “เซน… เราจะออกไปจากที่นี่จริง ๆ ใช่ไหม” เสียงเธอเบาจนแทบเป็นลมหายใจ เซนไม่ตอบในทันที เขาเพียงยื่นมือให้เธอจับ แล้วกระซิบด้วยเสียงที่ฟังเหมือนคำสาบาน “ตราบใดที่เจ้ายังเดินอยู่…ข้าจะไม่มีวันหายไป” พระจันทร์คืนนี้เต็มดวง เหมือนในคืนที่อิเรน่าเกิด วังทั้งหลังถูกออกแบบให้มีเส้นทางลับ—และเซนรู้ทุกซอกทุกมุมของมัน ทางใต้หอคอยมีกำแพงบานหนึ่งซ่อนอยู่หลังชั้นหนังสือ เซนดันมันเบา ๆ เผยให้เห็นอุโมงค์ลับที่ทอดยาวและเย็นเฉียบ “ข้าต้องอาศัยมันหลายครั้ง…เวลาต้องทำในสิ่งที่ราชวงศ์ไม่อยากให้ใครเห็น” เซนพูดขณะถือคบเพลิง นำหน้าไปอย่างมั่นคง “เช่น…?” เธอแกล้งถามทั้งที่ใจเต้นแรง เขาเงียบ ก่อนตอบสั้น ๆ “ฆ่า…หรือปกป้อง” สองชั่วโมงผ่านไป พวกเขาโผล่ออกมาที่เชิงเขาใต้ป่าทึบ เบื้องหน้าเป็นทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยหิ่งห้อย และหมู่บ้านชาวบ้านที่มีแสงไฟอบอุ่นจากเตาไฟ “ข้ารู้จักที่แห่งหนึ่ง…เจ้าจะปลอดภัย” เซนบอก พร้อมเปลี่ยนชุดคลุมให้อิเรน่าดูเหมือนเด็กสาวชาวบ้าน แต่ยังไม่ทันก้าวออกจากแนวป่า เสียงม้าก็กรูเข้ามาพร้อมคบเพลิงนับสิบ “หน่วยองครักษ์หลวง…” […]

📖 ตอนที่ 2 – เมืองที่ถูกลืม

ตอนที่ 2 – เมืองที่ถูกลืม เสียงกลอนเหล็กเลื่อนปิดดัง แกร๊ก… ประตูด้านหลังปิดลง พร้อมเสียงก้องสะท้อนตามผนังปูนที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา แสงไฟสีฟ้าจาง ๆ ส่องเป็นจังหวะจากหลอดหลอดหนึ่ง อาคินมองไปรอบตัวอย่างไม่แน่ใจว่าตัวเองฝันอยู่หรือเปล่า “ยินดีต้อนรับสู่ไซลูม” เรย์วากล่าว พร้อมเดินนำไปทางโถงใหญ่ที่มีแสงสว่างส่องอยู่ปลายทาง 🏙️ ฉากเมืองไซลูม เมื่อเดินพ้นโถงมืดออกมา อาคินได้เห็นภาพที่ทำให้ลมหายใจชะงัก เมืองทั้งเมืองตั้งอยู่ใต้ดินลึก มีตึกอิฐเก่าทรงยุโรปโบราณสลับกับท่อเหล็กขนาดยักษ์ที่พาดผ่านกลางอากาศ ราวกับโลกในอดีตที่ถูกหลงลืมไว้ใต้เปลือกของยุคปัจจุบัน ผู้คนเดินไปมาอย่างเงียบเชียบ แต่แทบทุกคนมี “ร่องรอย” บางอย่างที่แตกต่างจากมนุษย์ปกติ บางคนมีผิวแตกลาย บางคนดวงตาเรืองแสง บางคนตัวสูงเกินคนทั่วไป และบางคนไม่มีใบหน้า 🧬 การกลายพันธุ์ เรย์วาอธิบายกับอาคินว่า “คนที่นี่คือผู้รอดจากไวรัส XENOVA รุ่นแรก มันไม่ฆ่า… แต่มันเปลี่ยนเรา” “บางคนร่างกายแปรสภาพ บางคนมีพลังพิเศษ บางคน… เสียสติ” แต่ละคนจะมี “รอยประทับ” เฉพาะตัว และมีบางคน… ที่ไม่มีร่องรอยภายนอกเลย เหมือนอาคิน 🧑‍🔬 ตัวละครใหม่: “เซลล์ 4A” เรย์วาพาอาคินไปพบกับ “เซลล์ 4A” […]

ตอนที่1 – “โรงเรียนเวทมนตร์สำหรับคนไร้พรสวรรค์”

โรงเรียนเวทมนตร์สำหรับคนไร้พรสวรรค์ 🪄 ตอนที่ 1: “จดหมายจากคนที่โลกไม่ต้องการ” ลมหอบฝุ่นจากท้ายซอยพัดเข้าตา เด็กหนุ่มวัย 15 ที่ชื่อ “เรย์ คราสต์” ยืนอยู่หน้าโรงรับจำนำเก่า ๆ บนมือเขาคือกระดาษปลิวแผ่นหนึ่ง… ไม่มีผู้ส่ง ไม่มีตรา ไม่มีตราประทับ แต่มันเขียนไว้เพียงประโยคเดียว: “ถึงเด็กที่โลกไม่ต้องการ — ถ้ายังอยากมีที่ของตัวเอง ลองมาที่นี่สิ…” แนบอยู่กับแผ่นกระดาษคือ ตั๋วรถไฟขบวนลับ ปลายทางเขียนว่า “สถานีอาร์คเมเรีย” — สถานีที่ไม่มีอยู่ในแผนที่ใด ๆ 🧱 ชีวิตที่ไม่มีเวท ไม่มีพลัง…ไม่มีอะไรเลย เรย์โตมากับคำว่า “ไร้ค่า” ทุกปีเมื่อเด็กอายุครบ 10 ขวบ จะถูกตรวจ “พลังเวทในร่างกาย” เด็กส่วนใหญ่มีพลังระดับ 20–100 แต่เรย์มีพลังเวท = ศูนย์ “ต่อให้พยายามแค่ไหน มันก็ไม่เกิดเวทอยู่ดีนั่นแหละ…ยอมรับซะเถอะ” คือคำพูดที่ครูเวทมนตร์เคยพูดใส่หน้าเขา “อยู่เงียบ ๆ ไป อย่าทำให้คนอื่นอับอายเพราะเพื่อนร่วมชั้นอย่างแก” คือคำที่เพื่อนร่วมชั้นตะโกนกลางห้องเรียน และวันนี้…เขาก็ไม่มีโรงเรียนไหนรับเข้าศึกษาต่อ เพราะไม่มีโรงเรียนเวทมนตร์ที่ไหน รับ […]

ตอนที่1 – “เจ้าหญิงลับแลกับองครักษ์เงา”

“เจ้าหญิงลับแลกับองครักษ์เงา” 📖ตอนที่ 1: เจ้าหญิงผู้ไม่มีอยู่จริง เสียงลมยามค่ำคืนพัดผ่านระเบียงหอคอยสูงสุดของวังแห่งอัลเทีย ริมขอบฟ้าอาบด้วยแสงจันทร์เจือหมอกหนา กระจกบานเล็กที่ถูกฝ้าจับเป็นคราบยังสะท้อนภาพเด็กสาวในชุดนอนสีขาวนวล ผมยาวสลวยดั่งม่านแพร เธอกำลังจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา “คืนนี้ดาวน้อย…ยังคงอยู่ที่เดิมสินะ” เจ้าหญิงอิเรน่า พึมพำกับตัวเอง แม้จะมีฐานะเป็น “เจ้าหญิงแห่งเงา” แต่ในความเป็นจริงแล้ว…เธอไม่มีตัวตนในราชวงศ์นี้ ไม่มีชื่อเธอในทะเบียนราชวงศ์ ไม่มีผู้ใดกล่าวถึงเธอในพระราชพิธีใด แม้แต่รูปวาดครอบครัวบนผนังห้องโถงใหญ่—เธอก็ไม่ปรากฏอยู่ในนั้น เธอเป็น “ความลับของราชา” ลูกสาวจากภรรยาลับที่ตายไปพร้อมกับคำสัญญาว่าจะเก็บเธอไว้ในเงามืดของวัง เพื่อความมั่นคงของราชบัลลังก์ “อิเรน่า ห้ามก้าวออกจากหอนี้โดยเด็ดขาด จนกว่าเจ้าจะอายุครบ 18 ปี” พระราชาดูจริงจังเมื่อพูดคำนั้นครั้งสุดท้าย แล้วเธอก็อยู่ที่นี่มาจนเข้าสู่วัย 17 ปี กับอีก 10 เดือน… เสียงกุกกักเบา ๆ ดังขึ้นจากมุมมืดของระเบียง เธอไม่ตกใจ เพราะรู้ดีว่ามีใครบางคนเฝ้าอยู่เสมอ—แม้จะไม่มีใครมองเห็นเขาก็ตาม “เซน… ท่านอยู่นั่นใช่ไหม?” เสียงเธอเบาหวิว แต่แน่นพอจะเรียกเงาออกมาจากความมืด ชายในชุดคลุมดำโผล่มาอย่างไร้เสียง ใบหน้าเขายังคงซ่อนอยู่ใต้ฮู้ด ความเงียบของเขาเป็นเอกลักษณ์จนเธอชินชา แต่ในคืนนี้…เธออยากได้คำตอบ “ท่าน…เคยเห็นดาวนอกวังจริงไหม?” “ข้าไม่เคยเห็นมันแบบที่เจ้ามองหรอก อิเรน่า” เสียงของเขาทุ้มนุ่ม ราวกับมีน้ำหนักแห่งความเศร้าซ่อนอยู่ “แล้วถ้าข้าบอกว่า…ข้าอยากหนีออกไปเห็นมัน ท่านจะห้ามไหม?” เงียบ […]

ตอนที่1 – เพื่อนที่หายไปในวันเปิดเทอม

ตอนที่ 1: เปิดเทอม…ที่ไม่มีเธอ เสียงกริ่งโรงเรียนดังกังวานไปทั่วบริเวณเวลา 07:30 น. ไอซ์ยืนอยู่ตรงหน้าประตูรั้วโรงเรียนเก่าแก่แห่งหนึ่งในเขตเมือง เป็นวันแรกของเทอม ม.6 เทอมสุดท้ายในชีวิตมัธยม เธอยิ้มบาง ๆ ให้กับลมเช้าที่พัดผ่านใบหน้าและบรรยากาศที่คุ้นเคย “มีนาจะมายังนะ…” เธอพึมพำเบา ๆ มีนา…เพื่อนสนิทที่สุดของเธอ หญิงสาวที่รู้จักกันมาตั้งแต่ ป.1 คนที่นั่งข้างกันทุกปี ร้องไห้ด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน และฝันว่าจะเรียนมหาลัยด้วยกัน แต่วันนี้…มีนาไม่มา ไอซ์เดินเข้าห้องเรียน 6/3 พร้อมกับเพื่อนร่วมรุ่นอีกหลายคน หลายคนส่งยิ้มให้เธอ หลายคนมองผ่านอย่างไม่รู้จัก บรรยากาศคุ้นเคยปนความแปลกแยก “แปลกแฮะ…เธอน่าจะถึงแล้วนี่นา” เธอมองไปยังเก้าอี้ตัวริมหน้าต่างด้านหลังห้อง ตำแหน่งประจำของมีนา ว่างเปล่า… ✎ ชื่อที่หายไป “ครูจะแจ้งรายชื่อห้องเรียนให้นักเรียนตรวจสอบนะคะ…” เมื่อครูประจำชั้นประกาศรายชื่อนักเรียนในห้อง ไอซ์เงยหน้าฟังด้วยความตั้งใจ “ไอรินทร์ รัตนโชติ” “ไพศาล ชื่นบุญ” “พรรณวดี ทองจันทร์” เธอฟังไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง…ครบ 38 คน “ครูคะ” ไอซ์ยกมือ “มีนาล่ะคะ? มีนา ชัยวิเศษ […]

ตอนที่ 2 – เต็นท์ที่ไม่มีใครเข้าได้

📖ตอนที่ 2: เต็นท์ที่ไม่มีใครเข้าได้ กลางดึก… เสียงลมป่าพัดผ่านใบไม้ราวกับกระซิบ อิฐสะดุ้งตื่นจากฝันประหลาดที่เขาจำอะไรไม่ได้เลย นอกจากภาพเงามืดในเต็นท์ข้าง ๆ ที่กำลังกระซิบเบา ๆ ว่า… “อย่าเปิดเต็นท์นั้น…” เขาหันไปมอง — เต็นท์สีเขียวมะกอกหลังหนึ่งที่อยู่ตรงมุมค่ายพัก เหมือนจะใหญ่กว่าปกติ ทั้งที่ตอนกางทุกคนกางเต็นท์ขนาดเดียวกัน “อ๋อ… นั่นเต็นท์ของพีชกับเบียร์…” เขาคิด แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ ไม่สิ… พีชกับเบียร์นอนในเต็นท์สีส้ม เขาค่อย ๆ ยกไฟฉายขึ้น ฉายไปที่เต็นท์หลังนั้น — ไม่มีเสียง ไม่มีการเคลื่อนไหว แต่รู้สึกเหมือนมัน หายใจได้ รุ่งเช้า อิฐถามพีชว่าเมื่อคืนมีใครนอนเต็นท์เขียวมะกอกไหม พีชหน้าเสีย “ไม่มีใครกางเต็นท์สีนั้นเลยนะ เต็นท์เรามีแค่ 3 สี — ส้ม เทา น้ำเงิน” ทั้งกลุ่มจึงเดินกลับไปที่จุดตั้งแคมป์เดิม เต็นท์เขียวมะกอก… หายไปแล้ว แทนที่ด้วย “รอยแหวก” บนพื้นดิน และสิ่งที่น่ากลัวที่สุด… 📓 กระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนว่า: “เมื่อคืนนายเห็นฉัน… คืนนี้ฉันจะเห็นนาย”

ตอนที่1 – ทางเดินป่า “ไม่มีวันกลับ”

ตอนที่ 1: เสียงแรกจากในป่า “อย่าเดินออกนอกเส้นทางเด็ดขาด ไม่ว่าอะไรจะเรียก ไม่ว่าใครจะขอความช่วยเหลือ” เสียงเตือนสุดท้ายจากเจ้าหน้าที่อุทยานดังก้องในหัวของ “อิฐ” เด็กหนุ่มวัย 18 ที่มากับกลุ่มเพื่อนอีก 5 คนในทริปเดินป่าช่วงหยุดยาว พวกเขาเลือก “ป่าเขาพะเนิน” ที่ขึ้นชื่อเรื่องความอุดมสมบูรณ์ และ…ตำนาน “ไปถึงยอดภายในเย็นนี้แหละเว้ย แล้วลงพรุ่งนี้เช้า” “กล้องพร้อม ถ้าโชคดีอาจเจอเสือ” “อย่าบ่น กลับไปก็ไม่มีเรื่องไว้ลง IG แล้วนะมึง” เสียงพูดคุยเฮฮาดังขึ้นเป็นระยะบนเส้นทางเดินป่า เส้นทางนั้นลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ต้นไม้เริ่มหนาทึบจนแทบไม่เห็นท้องฟ้า แสงอาทิตย์กลายเป็นเพียงเงาเล็ก ๆ ที่ลอดใบไม้เข้ามาเป็นลำ ทุกคนยังยิ้ม… ยกเว้นอิฐ เขารู้สึกได้ถึงบางอย่าง — ความเงียบผิดปกติของป่า ไม่มีเสียงนก ไม่มีเสียงแมลง และที่แปลกกว่าคือ… เสียงฝีเท้าที่ 7 เขาหยุดเดินทันที เพื่อนทั้ง 5 คนก็หยุดตาม “เป็นไร?” “เมื่อกี้มีคนเดินหลังสุดใช่ไหม?” “กูเองไง” “ไม่… หลังมึงอีก” เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากใครบางคน… ไม่ใช่จากในกลุ่ม […]

📖ตอนที่ 7 – ไฟที่เลือกเผา

🔥 “เงาแห่งแอซเธอร่า” (Shadow of Azthera) 📖 ตอนที่ 7: ไฟที่เลือกเผา คราวนี้จะเป็นบทแรกที่ ราวน์ เริ่มสร้าง “รูปแบบเพลิง” ด้วยเจตนาของตัวเอง และเผชิญหน้ากับการตัดสินใจครั้งสำคัญ… พระจันทร์เพลิงยังส่องแดงกลางป่าแสงสีเลือดสะท้อนใบไม้แห้ง และเปลวไฟสีฟ้าในมือของราวน์ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป มันเริ่ม… “สั่นไหว” เหมือนพลังในนั้นไม่แน่ใจว่าจะเป็น ดาบ หรือ โล่ ฝั่งตรงหน้า อัศวินไร้แสงคนใหม่ยืนอยู่เงียบ ๆไม่มีเสียง ไม่มีท่าทีจะโจมตีแต่ดวงตาสีส้มใต้หมวกเหล็กจ้องมาที่ราวน์… เหมือนกำลังส่องเข้าไปในใจเขา ทดสอบจากภายใน จู่ ๆ โลกก็ดับลงราวน์พบว่าตัวเองยืนอยู่ใน “ความว่างเปล่า” — ที่ซึ่งไม่มีสิ่งใดเลย “ที่นี่คือจิตของเจ้า”เสียงหนึ่งพูด… แต่ไม่รู้มาจากไหน รอบตัวเขาเริ่มปรากฏภาพ… แม่ที่ถูกเผาต่อหน้าตอนเขาอายุหนึ่งขวบ ชาวบ้านที่ถ่มน้ำลายใส่ ศาสนจักรที่เคยสั่งเผาทุกคนที่มีพลัง และเขา… เด็กที่ยืนเงียบ ไม่สามารถช่วยใครได้เลย เขากำลังจมในความเกลียดชังของตัวเอง… ⚔️ แต่แล้ว… เสียงหนึ่งดังขึ้น… “เจ้าอยากให้ไฟนี้เผาทุกอย่างใช่หรือไม่?” ทันใดนั้น… เพลิงในมือเขาก็ระเบิดเป็นสีแดงเข้ม!มันร้อนจัด เกินกว่าที่เขาจะทนและภาพในจิตเริ่มไหม้… ใบหน้าแม่ของเขาก็หายไปกับเพลิง “ไม่!!” เขาตะโกน “ข้าจะไม่ให้เพลิงนี้ลบความรักไปพร้อมความแค้น!”“ข้าจะให้มัน… เผาเฉพาะสิ่งที่ควรถูกเผาเท่านั้น!” 🔥 เพลิงเปลี่ยนแปลง เพลิงในมือราวน์… กลับมาเป็นสีฟ้าอีกครั้งแต่คราวนี้ มันไม่ใช่ก้อนเพลิงธรรมดามันกลายเป็น “เส้นลวดเพลิง” […]

📖ตอนที่ 1 – เสียงใต้รางรถไฟ

ตอนที่ 1 – เสียงใต้รางรถไฟ เสียงฟ้าร้องกึกก้องสะท้อนในอุโมงค์รางใต้ดินของกรุงเทพมหานคร ฝนตกหนักกระหน่ำถนนเบื้องบนไม่ยอมหยุด รถไฟใต้ดินสายสุดท้ายของวันเคลื่อนตัวช้า ๆ ท่ามกลางความเงียบงันของผู้โดยสารเพียงหยิบมือ อาคินนั่งนิ่งเบาะหลังสุด หูฟังครอบศีรษะปิดเสียงโลกภายนอก ดวงตาของเขาจับจ้องหน้าจอมือถือเหมือนคนทั่วไป แต่ในใจกลับว้าวุ่นเหมือนฝนที่ซัดกระจก เขากำลังฝันแปลก ๆ ซ้ำเดิมมาเป็นสัปดาห์ ฝันถึง “เด็กในห้องมืด” ฝันถึง “เมืองที่ไม่มีทางเข้า” และฝันถึงเสียงกระซิบแปลกประหลาดที่ฟังไม่ออก “ไซลูม… กลับมา…” ชื่อที่ไม่เคยได้ยิน แต่กลับฝังลึกในหัวของเขาราวกับเคยอยู่ที่นั่น [ตึง!] เสียงแปลกประหลาดดังขึ้นจากราง รถไฟเบรกกะทันหัน ผู้โดยสารบางคนล้มฟาดพื้น เสียงลมหายใจหนัก ๆ ดังขึ้นรอบตัว อาคินเงยหน้าขึ้น… แล้วเห็นบางสิ่งลอดเข้ามาใต้ประตูราง มันไม่ใช่คน ไม่ใช่สัตว์ มันคือบางสิ่งที่เคลื่อนที่เร็ว… ก่อนที่ทั้งขบวนจะดับไฟทันที “ระบบขัดข้อง… ขอโทษในความไม่สะดวก…” เสียงระบบแปร่งประหลาดเหมือนมีใครแฮกระบบกลาง อาคินเริ่มหายใจแรง ความกลัวแผ่ซ่าน—แต่แล้วจู่ ๆ… แถบโลหะฝั่งตรงข้ามลอยขึ้นเองโดยไม่มีเหตุผล ตู้รถไฟ “บิดเบี้ยว” เหมือนมีแรงบางอย่างบิดเหล็กจากภายใน เขากำหมัดแน่น แล้วโลหะตรงเท้าเริ่มสั่น… “เกิดอะไรขึ้น…? นี่มัน… มือฉันเหรอ?” เขาพึมพำ ก่อนจะก้มมอง… […]